Het sportieve en leerzame weekend #verliefdopEvi
Door: Robin van Balen
Blijf op de hoogte en volg Robin
13 April 2016 | Mauritius, Mauritius
Maandag ochtend 11-04 er moet weer gewerkt worden. Dat is nog klap lastig na een weekend als deze: afgelopen vrijdag was het weer eens public holiday(doordat er zoveel verschillende geloven zijn en iedereen toch de vrije dagen van het eigen geloof vrij wil hebben geven ze iedereen maar vrij en daar kan je de Mauritianen wel blij mee maken. Door deze mooie bijkomstigheid waren we donderdagavond al met z’n allen aan het bbq want het weekend moet gevierd worden natuurlijk. Dit keer niet op het strand aangezien we daar toch iets slechter in zijn dan de locals die hun hebben en houwen meenemen naar het strand. We hebben het rustig aan gedaan met de gedachte dat we vrijdag de hoogste berg van Mauritius gingen beklimmen.
Uitslapen zit er hier op dit eiland niet in want we waren vrijdagochtend om 7.30 alweer klaar voor vertrek. Afgesproken om 8:30 in een dichtstbijzijnde supermarkt om vanaf daar met een aantal locals die de weg weten de berg te gaan beklimmen.
Zoals altijd waren wij Nederlanders mooi op tijd, wat achteraf weer totaal nutteloos was... Iets na negen uur, dus maar een half uurtje vertraging vertrekken we dan met 4 auto’s vol toeterend op weg naar Peter Mont Mountain.
Waar het bleek dat onze “gidsen” niet echt erg hulp vol waren aangezien ze ongeveer evenveel wisten dan wij. Dit leidde echter wel tot een leuke uitdaging, eenmaal bij het beginpunt het juiste pad te hebben gevonden kan de klim beginnen.
In het begin nog makkelijk te doen, maar nadat we de eerste rosten zien gaat het steeds steiler omhoog. Rotsblokken en vallende stenen vliegen ons om de oren. Bungelend aan een rotsblok boven een afgrond van 60 meter, een klein briesje en we waren er allemaal niet meer geweest. Nee geintje natuurlijk. De berg genaamd Peter Both was goed te beklimmen. Na een zowat 1,5 uur constant omhoog kwamen we compleet bezweet aan op het puntje van de berg, en zoals dat vaker is op 820 meter stond daar een prachtig uitzicht op ons te wachten. We voelden ons bijna weer een beetje toerist want dat zijn we natuurlijk niet meer. Zoals altijd nadat het hoogste punt is bereikt hebben ook wij een lunch bovenop de berg gehad om daarna vol goede moed weer naar beneden te gaan wat een lol. Iedereen heeft het overleefd op een broek, een paar schoenen en een aantal beschadigingen na. Na deze mooie klim gaan we naar Flic en Flac om daar voldaan onder het genot van een Phoenix te relaxen op het strand.
Zaterdagochtend is geen andere koek. Na een aantal uurtjes slaap staat er om 9:30 de tweede surfles op de planning. Rijdend naar Tamarin scheppen we op hoe we vandaag de golven zullen verpulveren. We komen aan op het strand en Bart is zelfs eerder dan ons en bezig om de surfplanken uit te laden. Het eerste wat die zegt: “There are some really sick waves bro”. En dat was ook zo, we zijn met 12 man dus verdelen ons in 3 groepen goed gerekend inderdaad dat waren groepen van 4 man. Onze groep is als laatste dus dat is goed voor 2 extra uurtjes slaap. Om 13:00 uur gaan wij dan eindelijk van start. Vorige week heb ik gezegd, ooh dat surfen dat is niet zo heel lastig, maar ik neem mijn woorden terug. Op golven van meer dan 3 meter is het toch een stuk lastiger dan ik had verwacht. Na 2 uren peddelen en surfen want dat hoort er helaas ook bij we houden we het voor gezien en zit iedereen uitgeput in de auto en racen we terug naar ons geliefde huisje in Point aux Cannoniers, the Greenhouse. . In het weekend zit rust niet in het pakket inbegrepen. Dus daarom maken we ons alweer klaar voor de volgende activiteit, spannendd. Het verjaardagsdiner en feestje van mijn lieftallige collega Evi. Het was een leuke avond denk ik.. Zoals ik ook al eerder zei komen we steeds meer dezelfde mensen tegen en dit maakt het bijna de Oude Koemarkt op dit kleine en prachtige eilandje.
Zondagochtend, zoals bijna elke ochtend in het weekend wordt ik wakker door het gebonk op mijn deur. Het is Jort, hee lui zwijn, kom zwemmen of hee dikkop is het al tijd voor bier? Deze beide opties zijn een perfecte combinatie tegen de kater dus daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen.
Eenmaal wakker en weer helemaal op deze wereld, zijn we tot de conclusie gekomen dat we vandaag maar eens iets nuttigs zouden moeten doen. Nou geloof het of niet, maar deze jongen gaat op eigen keus naar een Museum. Oké, ik geef toe het is een suiker/rum museum. Yes now comes the monkey of the sleef. Met een kleine kater rijden we naar het Museum, een wijze les voor alle studenten, een stukje geschiedenis met de Nederlanders in de hoofdrol. Na 2 uurtjes in het museum om struinen waar je de hele flowchart van de fabriek kon volgen, kwamen we dan eindelijk aan bij de Rumproeverij, was het een oase of bleek het toch werkelijkheid te zijn?
Na dit interessante bezoek aan het museum nog even een katerontbijtje scoren bij 1 van de vele straattentjes met shoarma, noodles of rijst en dan door naar het strand om daar onze roes verder uit te slapen en vervolgens alweer plannen maken voor het volgende weekend.
Thankyoubyee
Uitslapen zit er hier op dit eiland niet in want we waren vrijdagochtend om 7.30 alweer klaar voor vertrek. Afgesproken om 8:30 in een dichtstbijzijnde supermarkt om vanaf daar met een aantal locals die de weg weten de berg te gaan beklimmen.
Zoals altijd waren wij Nederlanders mooi op tijd, wat achteraf weer totaal nutteloos was... Iets na negen uur, dus maar een half uurtje vertraging vertrekken we dan met 4 auto’s vol toeterend op weg naar Peter Mont Mountain.
Waar het bleek dat onze “gidsen” niet echt erg hulp vol waren aangezien ze ongeveer evenveel wisten dan wij. Dit leidde echter wel tot een leuke uitdaging, eenmaal bij het beginpunt het juiste pad te hebben gevonden kan de klim beginnen.
In het begin nog makkelijk te doen, maar nadat we de eerste rosten zien gaat het steeds steiler omhoog. Rotsblokken en vallende stenen vliegen ons om de oren. Bungelend aan een rotsblok boven een afgrond van 60 meter, een klein briesje en we waren er allemaal niet meer geweest. Nee geintje natuurlijk. De berg genaamd Peter Both was goed te beklimmen. Na een zowat 1,5 uur constant omhoog kwamen we compleet bezweet aan op het puntje van de berg, en zoals dat vaker is op 820 meter stond daar een prachtig uitzicht op ons te wachten. We voelden ons bijna weer een beetje toerist want dat zijn we natuurlijk niet meer. Zoals altijd nadat het hoogste punt is bereikt hebben ook wij een lunch bovenop de berg gehad om daarna vol goede moed weer naar beneden te gaan wat een lol. Iedereen heeft het overleefd op een broek, een paar schoenen en een aantal beschadigingen na. Na deze mooie klim gaan we naar Flic en Flac om daar voldaan onder het genot van een Phoenix te relaxen op het strand.
Zaterdagochtend is geen andere koek. Na een aantal uurtjes slaap staat er om 9:30 de tweede surfles op de planning. Rijdend naar Tamarin scheppen we op hoe we vandaag de golven zullen verpulveren. We komen aan op het strand en Bart is zelfs eerder dan ons en bezig om de surfplanken uit te laden. Het eerste wat die zegt: “There are some really sick waves bro”. En dat was ook zo, we zijn met 12 man dus verdelen ons in 3 groepen goed gerekend inderdaad dat waren groepen van 4 man. Onze groep is als laatste dus dat is goed voor 2 extra uurtjes slaap. Om 13:00 uur gaan wij dan eindelijk van start. Vorige week heb ik gezegd, ooh dat surfen dat is niet zo heel lastig, maar ik neem mijn woorden terug. Op golven van meer dan 3 meter is het toch een stuk lastiger dan ik had verwacht. Na 2 uren peddelen en surfen want dat hoort er helaas ook bij we houden we het voor gezien en zit iedereen uitgeput in de auto en racen we terug naar ons geliefde huisje in Point aux Cannoniers, the Greenhouse. . In het weekend zit rust niet in het pakket inbegrepen. Dus daarom maken we ons alweer klaar voor de volgende activiteit, spannendd. Het verjaardagsdiner en feestje van mijn lieftallige collega Evi. Het was een leuke avond denk ik.. Zoals ik ook al eerder zei komen we steeds meer dezelfde mensen tegen en dit maakt het bijna de Oude Koemarkt op dit kleine en prachtige eilandje.
Zondagochtend, zoals bijna elke ochtend in het weekend wordt ik wakker door het gebonk op mijn deur. Het is Jort, hee lui zwijn, kom zwemmen of hee dikkop is het al tijd voor bier? Deze beide opties zijn een perfecte combinatie tegen de kater dus daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen.
Eenmaal wakker en weer helemaal op deze wereld, zijn we tot de conclusie gekomen dat we vandaag maar eens iets nuttigs zouden moeten doen. Nou geloof het of niet, maar deze jongen gaat op eigen keus naar een Museum. Oké, ik geef toe het is een suiker/rum museum. Yes now comes the monkey of the sleef. Met een kleine kater rijden we naar het Museum, een wijze les voor alle studenten, een stukje geschiedenis met de Nederlanders in de hoofdrol. Na 2 uurtjes in het museum om struinen waar je de hele flowchart van de fabriek kon volgen, kwamen we dan eindelijk aan bij de Rumproeverij, was het een oase of bleek het toch werkelijkheid te zijn?
Na dit interessante bezoek aan het museum nog even een katerontbijtje scoren bij 1 van de vele straattentjes met shoarma, noodles of rijst en dan door naar het strand om daar onze roes verder uit te slapen en vervolgens alweer plannen maken voor het volgende weekend.
Thankyoubyee
-
13 April 2016 - 11:48
Evi Stinesen:
#yessss -
15 April 2016 - 11:13
Beste Buurman Ooit:
www.ishetaltijdvoorbier.nl
-
15 April 2016 - 11:17
Guusje Vermeulen:
Mooi hoor Robin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley